martes, 4 de diciembre de 2007

A NOVELA GRÁFICA: WILL EISNER


CONTRATO CON DIOS
LA VIDA EN LA AVENIDA DROPSIE
UNA TRILOGÍA DE WILL EISNER



Unha boa elección para aqueles que lle teñen medo a unha novela tradicional cos seus parágrafos longos e densa escritura. Fará que descubran a novela gráfica e as súas posibilidades.

O libro divídese en tres partes que falan, a un mesmo tempo , de todo e de nada, sempre xirando en torno a unha rúa do Bronx neoiorquino: a Avenida Dropsie, e concretamente o edificio número 55.

Contrato con Dios presenta 4 historias centradas en como vivían as xentes dos anos 30 na gran cidade.

Ansia de vivir sitúanos na Grande Depresión posterior a 1929 e engade unha reflexión sobre a razón de vivir.

La avenida Dropsie, sen dúbida a mellor das tres partes, recolle un século e medio de historia do barrio, desde que aínda había granxas no Bronx ata a chegada das urbanizacións, os inmigrantes, etc .

Todo isto descubrímolo a partir dun xeito de debuxar enormemente expresivo e dunha forma moi concisa de narrar.

Estou segura de que a todos os “urbanitas”, que vos gustan as historias de barrios “gamberros”, disfrutaredes moito con este ¿comic?.
Por certo, para os que abusades das maiúsculas ou nunca as utilizades: todos os personaxes “falan” con maiúsculas ¿Será a propósito...?
Xa me contaredes.


domingo, 11 de noviembre de 2007

CURSO DE INGLÉS DE EMERGENCIA




Si tiene que viajar de emergencia a los Estados Unidos de América y no tiene tiempo para aprender inglés, léase esto; puede salvarle en un momento de necesidad.
1.Si quiere una Cocacola diga GUIMI A COUC.
2.Si quier un café y un donut diga COFI AN DONUT.
3.Si quier unos huevos con jamón diga JAM AN EGS.
4. Si se agarra un dedo con la puerta del taxi diga FOC
5. Si algo le parece muy costoso diga FOC.
6. Si se cae en el Metro diga FOC.
7.Si lo asaltan en el Bronx diga FOC.
8. Si se encuentra con una mujer de esas de película diga UANA FOC?
9.Si alguien le grita algo que contenga FOC responda FOQUIU TU.
10. Si pierde el pasaporte, detenga a un policía y diga AI LOST MAI FOQUIN PEIPERS.
11. Si se pierde en la ciudad, grite AI AM FOQUIN LOST.
12.Si quiere acostarse con alguien dígale JALOU, CANAI FOQUIU?
13. Si no sabe donde tomar un taxi diga JAU TU GUET A FOQUIN CAB?
14.Si está muy enojado no diga refoc; sólo diga FOC varias veces(FOC, FOC,FOC).
15.Si le quieren tomar el pelo pregunte AR YU FOQUIN MI?.
16. Y si estas instrucciones no le sirven de mucho....UAT DA FOC YU UONT?

¡y luego dicen que a los yanquis no se les entiende!

SPANISH FOR GRINGOS

(para que los gringos aprendan castellano)

There´s always something to learn or to try, many times you need to say some phrase in Spanish, but you don´t know how to say it. Don´t worry! Your problems have finished. If you are a "gringo" and you can´t speak Spanish, we´ll be helpful in your learning. For instance, we took some commmon sentences; just try and you´re gonna see the difference and how easy is to speak Spanish.

(Léanlo en inglés, está genial!!)

1. Boy as n r = Voy a cenar= I´m gonna have dinner

2. N L C John= en el sillón= on the armchair

3.Be a hope and son= viejo panzón=fat old man

4.Who and see to seek ago= Juancito se cagó=Little John is a chicken shit.

5. S toy tree stone= estoy tristón= I´m quite sad.

6.Lost trap eat toss= los trapitos= the little rags.

7.Desk can saw= descanso= rest

8.As say toon as =aceitunas= olives

9.The head the star mall less stan dough= deje de estar molestando=Stop bugging me.

10.See eye=sí hay= yes we have

11. T N S free O?= ¿tienes frío ?=Are you cold?

12. Tell o boy ah in cruise star= te lo voy a incrustar= I´m going to insert it in you.

¿HABEIS PRACTICADO ENGLISH PRONUNCIATION?

viernes, 9 de noviembre de 2007

DU YU SPIC INGLIS?




Esto es la carta que escribió una señora al programa de Luis del Olmo para que la leyeran en directo:

"Desde que las insignias se llaman pins, los maricones gays, las comidas frías lunchs y los repartos de cine castings, este país no es el mismo; ahora es mucho, muchísimo más moderno.

Antaño los niños leíasn tebeos en vez de comics, los estudiantes pegaban posters creyendo que eran carteles, los empresarios hacían negocios en vez de business, y los obreros, tan ordinarios ellos, sacaban la fiambrera al mediodía en vez del tupper-ware.

Yo, en el colegio, hice aerobic muchas veces pero, tonta de mí, creía que hacía gimnasia.Nadie es realmente moderno si no dice cada día cien palabras en inglés. Las cosas, en otro idioma, nos suenan mucho mejor.

Evidentemente, no es lo mismo decir bacon que panceta, aunque tengan la misma grasa, ni vestíbulo que hall, ni inconvenientes que handicaps...
Desde ese punto de vista, los españoles somos modernísimos.Ya no decimos bizcocho, sino plumcake, ni tenemos sentimientos sino feelings.Sacamos tickets,compramos compacts,comemos sandwiches, vamos al pub, practicamos rappel y rafting, en lugar de acampar hacemos camping y, cuando vienen los fríos, nos limpiamos los mocos con kleenex.

Esos cambios de lenguaje han influído en nuestras costumbres y han mejorado mucho nuestro aspecto,Las mujeres no usan medias, sino panties y los hombres no utilizan calzoncillos, sino slips o boxers, y despues de afeiterse se echan aftershave,que deja la cara mucho más fresca que el tónico...

El español moderno ya no corre, porque correr es de cobardes, pero hace footing; no estudia pero hace MASTERS y nunca consigue aparcar pero siempre encuentra un parking.

El mercado ahora es el marketing; el autoservicio, el self service; el escalafón, el ranking y el representante ,el manager. Los importantes son VIPs, los auriculares ,walkman; los puestos de venta,stands;los ejecutivos, yuppies; las niñeras baby-sitters,y hasta nannies, cuando el hablante modernoes, además, un pijo irredento.

En la oficina, el jefe siempre está en meetings o brain storms, casi siempre con la public relations, mientras la assistant envía mails y organiza trainings; luego se irá al gimnasio a hacer gim-jazz y se encontrará con todas las de la jet, que vienen de hacerse liftings, y con alguna top-model amante del yogur light y el body-fitness.

El arcaico aperitivo ha dado paso a los cocktails, donde se hartan a snacks, bitter y a roast-beef que, aunque parezca lo mismo , engorda mucho menos que la carne.

Ustedes, sin ir más lejos, trabajan en un magazine, no en un programa.En la tele, cuando el presentador dice varias veces O.K. y baila como un trompo por el escenario la cosa se llama show, bien distinto del anticuado espectáculo.Si el show es heavy es que contiene carnaza, y si es reality parece el difunto diario El caso, pero en moderno.Entre medias ya no ponen anuncios, sino spots que , aparte de ser mejores, te permiten hacer zapping.
Estas cosas enriquecen mucho. Para ser ricos del todo y quitarnos el complejo tercermundista que tuvimos en otros tiempos, sólo nos queda decir con acento americano la única palabra que el español ha exportado al mundo: SIESTA."

Espero que os haya gustado...yo antes de leerlo no sabía si tenía stress o es que estaba hasta los...
Leédselo a alguien que quiera empezar a aprender inglés. Anima mucho saber tanto vocabulario antes de empezar. Y se pueden añadir muchísimas más.

jueves, 8 de noviembre de 2007

BOTONES


History of the Button


From: billder, 1 week ago





The five minute whirlwind on the history of the button, presented at IgnitePortland on 25 Oct 2007.


SlideShare Link

martes, 23 de octubre de 2007

Utilidad de las TIC

Lo de antes... lo de ahora

chistes varios

Informáticos volando en globo

Un hombre está haciendo un vuelo en un globo aerostático. Se extravía y decide
descender y preguntar a alguien. Baja a unos 10 metros del suelo y pregunta a
una persona que pasaba por allí:

- Por favor, ¿puede decirme donde estoy?
- Pues mire, está usted en un globo aerostático, a unos 10 metros del suelo.
- Usted es informático, ¿verdad?
- Sí, ¿cómo lo sabe?
- Porque me ha dado una respuesta técnicamente correcta, pero que no me
soluciona nada.
- Y usted es usuario, ¿verdad?
- Pues sí, ¿cómo lo sabe?
- Porque está igual de perdido que antes, pero ahora me echa la culpa a mí.

Vendedores
- ¿Cual es la diferencia entre un vendedor de automóviles y uno de computadoras?

- El vendedor de computadoras no sabe cuando miente.

Contar

Un informático despistado va a una conferencia, y está en el hall del hotel con
las maletas. Su esposa no confía en él para hacer el papeleo del hotel, asi que
le dice:
- Mira, yo voy a firmar en el libro de registro, conseguir la llave y todas esas
cosas; tu quédate aquí vigilando las diez maletas. Cuando vuelve, el marido la
dice:
- Oye, no lo entiendo, nadie nos ha robado ninguna maleta, pero sin embargo
tenemos nueve.

- ¿Que dices? ¡Hay diez!

- No, mira, cuéntalas: 0, 1, 2...

Sin frenos

Un técnico en electrónica, un analista de sistemas y un programador de
ordenadores van en un coche, descendiendo una montaña, cuando les fallan los
frenos. El coche empieza a embalarse, los ocupantes empiezan a gritar, víctimas
del pánico, pero afortunadamente consiguen detener el coche justo a unos
centímetros de un precipicio de 500 metros de altura. Salen del coche,
respiran, y el técnico en electrónica dice, con la mano temblando todavía:

- Creo que puedo arreglar el coche.

El analista de sistemas contesta:

- Creo que lo mejor seria llamar a una grúa y remolcarlo hasta el pueblo, y que
lo viese un experto.

El programador sugiere:

- De acuerdo, ¿pero por qué no retrocedemos antes, volvemos a bajar la montaña,
y vemos si los frenos se vuelven a estropear?

Patrona
- ¿Cual es la patrona de los informáticos?
- Santa Tecla.

miércoles, 17 de octubre de 2007

LECTURA: EL NIÑO CON EL PIJAMA DE RAYAS

EL NIÑO CON EL PIJAMA DE RAYAS
AUTOR: JOHN BOYNE
EDICIONES SALAMANDRA 2007

Esta novela trata un tema xa moi manido, como é o dos campos de concentración alemáns e a persecución dos xudeus durante a Segunda Guerra Mundial. Sen embargo, engancha ao lector dende o principio pois comenza como un conto, cun narrador infantil que mostra o que pasa pola mente de Bruno, un neno de nove anos, que é protagonista dunha serie de feitos que non entende ben.Bruno é un rapaz cunha vida feliz en Berlín, onde ten unha casa grande, moitos amigos”para toda la vida”, unha aboa divertida que fai obras de teatro e festas para os seus netos, criados... Pero un día, despois de que alguén moi importante (el Furias, di el) fora a cear á súa casa, todo cambia e ten que deixar todo o seu mundo e marchar a un lugar que non coñece, a unha casa ó lado dunha grande alambrada.O lector coñece o lugar a través dos ollos deste neno de 9 anos. Aínda que ao principio rexeita todo aquilo tan diferente ao seu fogar,pouco a pouco vai investigando e a súa curiosidade vai en aumento, sobre todo cando coñece a Shmuel, un neno da súa mesma idade pero que vive ao outro lado da alambrada.De feito, os seus recordos dos amigos e da cidade, que nos primeiros meses repite unha e outra vez, vanse difuminando ata que ,ao final, nin recorda os nomes daqueles amigos “para toda la vida”.Nesa nova casa en Polonia (nin sequera el sabe que non está en Alemania), en “Auchviz” vive co seu pai “el comandante”, súa nai, a súa irmá Gretel e algún criado. Alí descubre que ao outro lado vive un montón de xente, toda vestida igual, cun pixama de raias, todos delgados, sucios e tristes. Bruno non entende que fai tanta xente alí vivindo tan mal e por iso decide investigar. Isto lévalle a facerse amigo dun dos nenos do Campo e a atravesar disfrazado cun pixama a raias a alambrada que lles separa desa xente . O final é tan triste como predecible.
Quizais o que máis logrado está do personaxe de Bruno é o seu concepto de “ ben educado”, como asimila as normas de “prohibido entrar bajo ningún concepto y sin excepciones”, “prohibido interrumpir a un mayor cuando está hablando”, “prohibido ir a la alambrada”...Sen embargo o seu personaxe non evoluciona moito; leva moitos meses en Polonia e aínda non sabe onde está, quen son os xudeus, por que están alí... Cando fala co seu amigo é incrédulo sobre o que el lle di, e incluso egoísta (cando ten fame , come o que lle leva ao seu amigo).Tampoco é moi claro o personaxe do pai: por unha banda é un comandante das SS, un triunfador ó servicio de Hitler, que ensina ao seu fillo a saúdar militarmente,quelle di que os alemáns son superiores, que están corrixindo a Historia. Pola outra , regala ao seu fillo A illa do tesouro, axuda á criada a coidar da súa nai e busca incansable e desesperadamente ao seu fillo; cando descubre a realidad afúndese na desesperación para sempre.

De todos modos é un relato moi recomendable. E sería moi interesante que os adolescentes o puidesen ler e traballar sobre el.

Eu recomendaría traballar na aula algún capítulo en concreto. Por exemplo.no capítulo 5, Bruno acaba de chegar á súa nova casa e non lle gusta o que ve; decídese a falar co pai e contarlle que quere volver a Berlín. Per o pai dálle unha “boa” razón para quedar:
“- Cuando yo era niño- dijo entonces- había ciertas cosas que no me gustaba hacer, pero si mi padre decía que lo mejor para todos era que las hiciera, yo me esmeraba y las hacía. -¿Qué clase de cosas?- preguntó Bruno. - Pues... no sé – Se encogió de hombros-. Cosas normales de la vida diaria. Sólo era un niño y no sabía qué era lo mejor para mí. A veces, por ejemplo, no quería quedarme en casa a terminar los deberes, quería salir a la calle para jugar con mis amigos, igual que tú.Ahora miro hacia atrás y veo que era una tontería.......también entendía que mi padre, tu abuelo, sabía qué era lo que más me convenía, y que yo siempre estaba más contento cuando lo aceptaba. ¿ Crees que habría tenido tanto éxito en la vida si no hubiera aprendido.....cuándo obedecer sin rechistar?...Ahora calla y escucha....He sido muy atento con tus sentimientos, Bruno....- ¡No quiero aceptarlo!- gritó Bruno...- Vete a tu habitación- dijo Padre en voz baja, y Bruno comprendió que lo decía en serio...”
Á maioría dos nosos alumnos débelles resultar difícil de comprender esa relación de pai e fillo, na que “as cosas son boas se as di o teu pai”,posto que , hoxe en día, os adolescentes cuestionan todo o que os pais din.A min gustaríame comparar este libro con O clube dos poetas mortos, onde precisamente se cuestiona esta disciplina e se valora máis o espíritu crítico e a personalidade individual.Pensemos, por exemplo, na escea na que o novo profesor de literatura sae ao patio cos rapaces e mándalles camiñar.Todos siguen unritmo marcial ata que el lles di que cada un debe ter o seu ritmo, a súa cadencia, ou incluso ser libre para decidir tamén non camiñar. Eu prefiro este segundo concepto de educación.

martes, 16 de octubre de 2007

PARA LOLA: CURRÍCULUMS

Curriculum

Autor: Anónimo (pacomova.eresmas.net/paginas/)

Los diferentes tipos de curriculum presentados.

1.- MODESTO Yo nací en el seno de una familia pobre y sufrí penurias para acabar
la carrera. Por eso le suplico que me contrate.

2.- CHULESCO He terminado la carrera, ahora soy Dios. Por ello, le concedo la
posibilidad de entrevistarse conmigo, pero que no sirva de precedente. Yo diré
cuanto quiero cobrar y el color del Ferrari.

3.- HIPPIE El bienestar y la paz mundial han aumentado con la finalización de
mis estudios. Como puede comprobar, mi curriculum esta impreso en papel
reciclado.

4.- ECHON La extensión de mi curriculum era tal, que he decidido enviárselo en
CDROM. Puede usted llamarme al móvil (celular) o dejar el mensaje a mi
secretaria.

5.- CIBERPLASTA Si visita mi página web podrá ver mi dirección de correo y mi
número de abonado del beeper. También me conecto al canal irc #curriculum de 8 a
10, y he creado un foro de discusión, desde el que podrá acceder a un viaje
virtual en el que conocerá a mi novia, a mi perro y varios trucos de hacker.

6.- ARTHUR ANDERSEN Soy master MBA, NBA y del Universo. Me ha bastado un vistazo
a su empresa para darme cuenta de que tiene problemas. Yo podría ayudarle por
una módica cantidad. Pero como usted no tiene ni idea le cobraré el doble.

7.- INGLÉS AVANZADO Ai want tu incorporate tu llor enterprais, ai am fri of
servicio militar and guant to cobrar money, if want, phone me to speak about mai
experiense working in Almusafes's citti. Have a nice kiss.

8.- INFORMÁTICA AVANZADA En el verano realicé un curso de 3 horas y cuarto de
duración sobre windows 3.11 avanzado. Asimismo se programar en Word y dibujar
con el scandisk, así como modelado avanzado con Excel. Pero en lo que realmente
soy experto es en el retoque fotográfico, empleo indistintamente el Winzip y el
Java. Tengo un primo en Mérida que tiene Internet.

¿A cuál de ellos contratamos?

Yo, por la parte que me toca , contrataría al número cuatro.Pero el especialista en inglés y el primo de Mérida juntos ...... ¿Qué opinais?

lunes, 15 de octubre de 2007

domingo, 14 de octubre de 2007

DIARIO DE UN BLOG

Día 20 de xullo de 2007
É o segundo día de Master; estou empezando a sentirme cómoda. É unha sensación moi agradable estar na aula “ó outro lado”. Por outra parte os “compañeiros” son case como os meus alumnos, pero sinto que son unha de eles .Creo que vou a aprender moitas cousas, e non só sobre as TICS. Xa veremos...

Dia 24 de xullo de 2007

Despois de comentas as razóns polas que estamos aquí (a meirande parte dos compañeiros están a preparar as oposicións,os pobres) chega a miña primeira proba: Power Point. Agora vexo que as Novas Tecnoloxías son iso :para NOVOS. Vou ter que poñerme ó día en moitas cousas, pero xa ía sendo hora. Realmente non é tan complicado se un se implica. Pero, ¿ata que punto isto vai mellorar o meu traballo?
26 de xullo de 2007

A nosa profesión é complicada, como moitas. Pero tamén debe ser moi vocacional. Hai cousas que se poden facer sen ganas, pero ser mestre non. Non me sorprendeu o artigo do Progreso (28-3-2006) de Jorge de Vivero. Xa teño escoitado comentarios dese tipo nos centros de Secundaria. Penso que non merecen comentario. Hai xente que todavía está no “instituto anos 50”, e son os que dan pé a esa xente que di que os seus fillos van á “privada” porque están máis controlados o porque no instituto non son máis que un número. Menos mal que xa quedan poucos e o resto deben estar a piques da xubilación.As novas xeracións (e incluso a miña) teñen un concepto moi diferente.Tamén as familias de hoxe se implican máis en establecer vínculos coa escola. Pero é significativo que haxa unha nova tendencia a deixar a educación con todo o que implica só en mans da escola.Unha escola grande ten unha variedade enorme de implicación do profesorado, pero, Rufino, non asustes ós compañeiros :hoxe en día hai un montón de xente moi traballadora.

28 de xullo de 2007

Comenzamos as clases de Javier Cancela; así como nas clases de Rufino todo me resulta familiar, aquí pérdome. Son moi interesantes todas as informacións sobre ferramentas e” software” que nos presenta. A elaboración da actividade me resulta difícil e pelexo moito co meu ordenador para saber colocar ben “encabezado e pé de páxina”

Dias 3 e 6 de setembro de 2007

Pásoos no instituto facendo exames e avaliando.¡que complicado é sempre!Cóntanme os compañeiros o novo traballo que temos que facer. ¡Non me chega o tempo!Estou moi pendente na prensa e televisión da polémica suscitada pola nova asignatura a implantar. Outra vez os cregos a protestar...

Día 10 de setembro de 2007

¿Realmente os medios van mellorar o meu traballo? Despois de ver todas as páxinas web que os compañeiros buscaron recoñezo que hai material magnífico na rede para empregar na aula, pero considero que é un soporte máis axeitado para os rapaces de agora e non unha panacea que resolva o fracaso escolar. Pode reducir traballo ( ou aumentalo, como no meu inexperto caso) pero non é sustituto de nada. Considero que a nosa vantaxe consiste en que podemos recurrir a máis variedade de medios, e que debemos utilizalos todos. Se nos limitamos a un só ,por moi moderno que sexa, os alumnos cansan. A nosa función é buscar cal pode ser o medio máis axeitado para o que queremos ensinar e explotalo ó máximo.

Día 15 de setembro de 2007

Despois de intentar salvar sen éxito ós pasaxeiros dun avión, pasamos ó tema que menos deixa durmir a un profesor: a avaliación. Realmente recoñezo que hai moitas interferencias de fóra do ámbito académico que inflúen na avaliación, pero¡ é tan difícil ser xusto...! Aínda tendo en conta a avaliación inicial e o progreso individual do alumno, procurando coñecer o ámbito familiar, fixándote no carácter e personalidade do avaliado-hai rapaces ós que unha mala nota os “pica” e estimúlaos a mellorar e outros ós que unha pequena axuda na nota lles fai comprometerse contigo- no traballo na aula, etc sempre hai dúbidas. Como xa dixen na clase, eu prefiro sempre” tirar “ para arriba; prefiro dar un aprobado inxusto que un suspenso dubidoso. De tódolos xeitos os adolescentes son algo severos.Poderíase calificar a un alumno sen facerlle un exame tradicional, pero eles queren ver ben clariño de onde sae a nota.

18 de setembro de 2007

Comenzamos o módulo 2. Eulogio Pernas nos presenta as posibilidades do Foro, Chat, Correo. Realmente o chat non me parece moi útil no meu caso,e realmente creo que os rapaces están a chatear cando chegan a casa, a mandar mensaxes dende o móvil, e cando se xuntan apenas falan. Pero o foro paréceme fantástico. Compartir opinións , material, disentir, dar razóns.... Hoxe falei por primeira vez nun foro. Síntome moi orgullosa. Creo que isto produce adición.
21 de setembro de 2007

Hoxe aprendín sobre PowerPoint. De momento teño que dixerir tanta información xunta.Para practicar fixemos algún experimento. Non quedou mal.

25 de setembro de 2007

Lola Sanz nos fala da comunicación , da información e da súa importancia. Fixemos un pequeño debate sobre pros e contras das TIC . En realidade vivimos nun momento de coexistencia .Todavía lemos libros impresos , escribimos com bolígrafo, pero xa case non mandamos cartas e a información xa non a buscamos nas bibliotecas tradicionais.Chegamos a algunha conclusión que certamente dá medo: o poder está hoxe en día na información; quen a ten controla o mundo, e ó mesmo tempo agora podemos acceder a moitísima información. Está claro , como comentei algún outro día, que ós rapaces teñen que aprender a ser críticos e a deixarse manipular o menos posible.

29 de setembro de 2007

¡Que difícil é traballar con tanto” software”¡ Creo que o meu disco duro é incapaz de procesar tanta información. Agora empezo a verme como eses alumnos que nalgún momento da súa vida perderon o fío dunha materia a agora son incapaces de poñerse ao día. ¡Claro que as idades non son as mesmas¡ e o meu cerebro xa está bastante cheo, mentras que o deles está por encher. Teño que rematar a miña autopresentación antes de que se me esquezan asutilidades, ferramentes, efectos de animación. Non chega cunha presentación en PowerPoint para asimilalo todo; dillo a Eulogio.

1 de outubro de 2007

Lola é un encanto. Ela si que sabe o que é a comunicación e como comunicar. Pode que o tema que ela presenta sexa máis doado para min, e en sintonía co que eu estudiei e co que eu traballo. A fin de contas , o que pretende un profesor de lingua estranxeira como fin último é conseguir que os nenos se podan comunicar en outra lingua. Ademais esta muller está tan entusiasmada con todo un mundo de posibilidades de comunicación que nos abren as TIC que convence. De tódolos xeitos, fixemos uns debates moi constructivos sobre os posibles perigos que o exceso de información pode causar. A verdade é que , hoxe en día, o mundo está dirixido por aqueles que poseen a información; polo tanto debemos estimular o espíritu crítico nos nosos alumnos,para que sexan o menos manipulables posible.

4 de outubro de 2007

¡Todo Lugo de festas e nós ao pé do canón¡ (e non é só en sentido figurado).Hoxe creamos o noso blog. Pódense facer un montón de cousas con el. Pode que ,se chego enteira ao final do Máster, intente colgar algún para os meus alumnos. Empezarei pola titoría; penso que se lle pode sacar moito rendemento e facer cousas interesantes cos rapaces.Ademais, así eles me boterán unha mano. Síntoo Rufino, pero a min non me preocupa nada que eles saiban máis ca min; ao contrario, recoñezo que a eles encántalles sentirse nalgúns momentos máis seguros. Todavía non teño claro se esto que estou escribindo ten que ir ao blog ou non; falaremos o luns.
Día 8 de outubro de 2007

Hoxe tocou organizar os grupos e comenzar a distribuír o noso traballo. Ö final decidimos escoller a idea do concello porque , ademáis de ser orixinal, penso que pode dar moitas e variadas opcións. Hai que ter en conta que é un concello pequeño e todavía se nos poder ocurrir cousas que nun concello grande xa teñan postas en practica. O grupo é moi numeroso (somos 5), pero todos da mesma zona. Ademáis hai xuventude e madurez, que dependendo da tarefa, poden vir ben os dous puntos de vista.

Día 11 de outubro de 2007

Comenzamos o módulo 3.Tíñalle bastante medo a esta parte , pois non me gusta moito divagar. Creo que tiña razón , pero cando entras no “brainstorming”...Quizáis eu sexa demasiado pragmática o que se me acumula o traballo e me atropella o tempo. Xa veremos que sucede na próxima sesión. Mentras tanto sigo a pelexar co “software”.
15 de outubro de 2007

Comenza o módulo 4, que intenta explicarnos a razón de que as TIC non cheguen ao sistema educativo; parece que a culpa a teñen de momento os sistemas organizativos que aínda se manteñen na escola. Hai certas cousas que se repiten en varios módulos, e creo que xa todos temos claro que a sociedade actual sufriu uns cambios a nivel de información aos que debemos adaptar todo, e a escola fundamentalmente. Pero o que non vexo claro é como. A teoría non ten nada que discutir, pero a min gustaríame que xurdiran ideas para levalo a cabo. Por exemplo, hoxe falamos da rixidez dos espacios e dos tempos. ¿Alguén me pode explicar como, nun centro ducativo de 800 alumnos se poden flexibilizar os tempos e as aulas de modo continuado? Pódese cambiar a distribución dentro da aula, ir un día ao patio, á biblioteca....pero xa nos pelexamos polos DVDs, polo salón de actos, polas aulas de informática... ¡Non poden 4 profesores levar aos seus grupos xuntos á biblioteca!Os rapaces teñen un horario de 50 minutos por materia; tamén excepcionalmente podes pedir uns minutos ou unha sesión a un compañeiro, pero non podes facelo todos os días.Asi que reivindico algunha axuda práctica, que da teórica xa estamos convencidos.¡E deixade de dicir que os malos somos os de institutos, que a todos nos toca un pouco!

jueves, 4 de octubre de 2007

Aterrizaje en los blogs


Acabo de empezar mi primer blog. Parece fácil de momento. ¿Qué pasará cuando metamos vídeo, imágenes, sonido...? No sé si será tan fácil...

Soy alumna de un máster de USC.